ΑΦΗΓΗΤΕΣ
«Το αμάρτημα της
μητρός μου»: Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ομοδιηγητικός, εξωδιηγητικός,
αυτοδιηγητικός, δραματοποιημένος, όχι όμως προνομιακός φορέας αφήγησης, επειδή
δεν γνωρίζει τα πάντα αν και κάποιες φορές φαίνεται να ξέρει τον ψυχισμό των
ηρώων. Δύο αφηγητές: αφηγητής ενήλικας, αφηγητής παιδί. Εγκιβωτισμένη αφήγηση
της μητέρας: Μεταδιηγητικό επίπεδο αφήγησης, ενδοδιηγητική-ομοδιηγητική
αφήγηση.
« Όνειρο στο κύμα»:
Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αφηγητής-πρωταγωνιστής, ομοδιηγητικός (εσωτερική
εστίαση), αυτοδιηγητικός, εξωδιηγητικός. Στην εγκιβωτισμένη ιστορία του Σισώη:
( ενδοδιηγητική-ετεροδιηγητική αφήγηση, ο αφηγητής διηγείται μία ιστορία στην
οποία δεν παίρνει μέρος). Οπτική γωνία διπλή: ώριμος αφηγητής-έφηβος αφηγητής.
Όταν δίνει περισσότερες πληροφορίες απ’ότι προβλέπει η εσωτερική εστίαση, το
φαινόμενο αυτό λέγεται παράληψη.
Όταν δίνει λιγότερες, για να κρατά σε αγωνία τον αναγνώστη, το φαινόμενο αυτό
λέγεται παράλειψη.
«Μες τους
προσφυγικούς συνοικισμούς»
Εστίαση εσωτερική,
πρωτοπρόσωπη και μονομερής,
μονοεστιακή αφήγηση (δηλαδή όλα περιγράφονται από μία και μοναδική οπτική
γωνία, αυτή του αφηγητή). Αφηγητής εξωδιηγητικός,
ομοδιηγητικός και δραματοποιημένος. Εξαίρεση στην
πρωτοπρόσωπη αφήγηση: «να κοιτάζεις», «να συζητάς», «να διαισθάνεσαι»,
δευτεροπρόσωπη αφήγηση. Το κείμενο αποτελεί εξομολογητικό μονόλογο.
« Στου Κεμάλ το σπίτι»
Αφήγηση εσωτερική
(μονομερής, μονοεστιακή), πρωτοπρόσωπη,
αφηγητής ομοδιηγητικός, δραματοποιημένος αλλά δεν είναι
πρωταγωνιστής.
« Ο Κρητικός»
Αφήγηση πρωτοπρόσωπη,
ομοδιηγητική, αφού ο ναυαγός είναι πρωταγωνιστής, αφηγητής ομοδιηγητικός,
αυτοδιηγητικός, δραματοποιημένος, διηγείται με δικό του τρόπο την προσωπική
του ιστορία. Εστίαση εσωτερική.
«Μελαγχολία του
Ιάσωνος Κλεάνδρου…»
Αφηγητής πρωτοπρόσωπος,
ομοδιηγητικός, αυτοδιηγητικός, δραματοποιημένος. Εστίαση εσωτερική, γιατί ο σπαραγμός δίνεται
από την οπτική γωνία του ποιητή που το βιώνει.
« Μόνο γιατί
μ’αγάπησες»
Εστίαση εσωτερική , η
αφηγήτρια ταυτίζεται με την ποιήτρια και μιλά σε β΄ενικό πρόσωπο, που
αναφέρεται στον αγαπημένο της, το οποίο εναλλάσεται με το α΄ενικό, προκειμένου
να φανεί η αλληλεπίδραση των δύο ανθρώπων και ο στενός ερωτικός τους σύνδεσμος.
(Προσέχουμε την στιχουργική).
« Ποίηση 1948»
Αφήγηση πρωτοπρόσωπη,
ομοδιηγητική, εστίαση εσωτερική. Πρόκειται
για εσωτερικό μονόλογο.
« Στον Νίκο Ε…1949»
Αφηγητής πρωτοπρόσωπος,
ομοδιηγητικός, σε γ’ ενικό πρόσωπο, μόνο στο τέλος παρουσιάζει το ποιητικό
του εγώ. Εστίαση εσωτερική.
Πρόκειται για εσωτερικό μονόλογο.
« Τα Αντικλείδια»
Δεν είναι σαφές αν ταυτίζεται ο αφηγητής με τον ποιητή. Τριτοπρόσωπος, παντογνώστης αφηγητής, ενώ
προς το τέλος του ποιήματος γίνεται πρωτοπρόσωπος,
ομοδιηγητικός, δείχνοντας ότι είναι και αυτός ποιητής που φτιάχνει
αντικλείδια για να φτάσει στην ουσία της ποίησης. Εστίαση αρχικά μηδενική, αργότερα εσωτερική.
« Σημείο
Αναγνωρίσεως»
Αφήγηση πρωτοπρόσωπη με
αφηγητή παρατηρητή που δεν
συμμετέχει στην αφήγηση αλλά παρατηρεί το άγαλμα και εκφράζει τις προσωπικές
του απόψεις. Εστίαση εσωτερική.
«Κονιάκ Μηδέν
Αστέρων»
Εστίαση εσωτερική,
ξεκινά ως τριτοπρόσωπη, στην β’ στροφή γίνεται πρωτοπρόσωπη (α’πληθυντικό) και στο τέλος εμφανίζεται το β’ενικό πρόσωπο, το ποιητικό εσύ. Ομοδιηγητική αφήγηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου