Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΙΚΕΝΣ : μερικές σκέψεις και μία ευχή .

  Η χριστουγεννιάτικη ιστορία του Τσαρλς Ντίκενς. Πραγματικό στολίδι των Χριστουγέννων, συνώνυμο της αλληλεγγύης, της ορθής αξιοποίησης του πλούτου και τελικά της πραγμάτωσης του πνεύματος των Χριστουγέννων. Πώς συμβαίνει όμως, κάθε Χριστούγεννα να περιμένουμε όλοι, άλλοι φανερά άλλοι κρυφά, να διαβάσουμε, να ακούσουμε ή να δούμε αυτή την υπέροχη ιστορία , της οποίας γνωρίζουμε  κάθε γεγονός, κάθε πρόσωπο και πολλές φορές , κάθε φράση;

  Αυτό το έργο του Ντίκενς καταφέρνει να αποτυπώσει τη μαγεία των Χριστουγέννων με τρόπο μοναδικό. Οι χαρακτήρες του είναι τόσο ξεκάθαροι που ο καθένας μας μπορεί να ταυτιστεί με κάποιον ήρωα ή έστω να βρει κοινά σημεία. Ανάμεσά μας σίγουρα θα βρίσκεται κάποιος που δεν αγαπά τα Χριστούγεννα και δεν του καίγεται καρφί για το διπλανό του. Θεωρεί τον εαυτό του ρεαλιστή και δε συγκινείται ακούγοντας κάλαντα ή ευχές θεωρώντας  όλα αυτά παρωχημένα. Και βέβαια απεχθάνεται κάτι αλαφροϊσκιωτους τύπους σαν τον «Φρεντ» που περιμένουν με ανυπομονησία τα Χριστούγεννα γιατί πιστεύουν στην αγάπη, στην συμφιλίωση, τη συγχώρεση και στη χαρά που δίνει η ανταλλαγή δώρων και ευχών. Θα τους δούμε να σιγοτραγουδούν τα κάλαντα κρατώντας τα παιδιά τους από το χέρι, να μαγεύονται από τις βιτρίνες με τα παιχνίδια και να ρίχνουν κλεφτές ματιές στα νέα playmobil. Να στολίζουν νωρίς το δέντρο, τάχα για να κάνουν χαρά τα παιδιά και να  προσκαλούν φίλους στο σπίτι, «έτσι για το καλό, να βάλετε και εσείς ένα στολίδι στο δέντρο μας!». Να ζητούν για πολλοστή φορά βοήθεια από τη μαμά τους για να φτιάξουν μελομακάρονα και κουραμπιέδες, για να την αφήσουν στο τέλος να τα φτιάξει μόνη της και να ξαναθυμηθούν γεύσεις και αρώματα από τα περασμένα Χριστούγεννα. Με τα φετινά όμως τί γίνεται;

  Εδώ ο Φρεντ θα αφήσει τη σκηνή, για να πρωταγωνιστήσει ο Μπομπ Κράτσιτ, ο φτωχός που δε χάνει το κέφι του παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, με σημαντικότερη, την ασθένεια του παιδιού του. Ο Μπομπ ξέρει να γιορτάζει, να μετατρέπει σε χαρά και οικογενειακή ευτυχία κάθε λεπτό της ημέρας των Χριστουγέννων. Ο αισιόδοξος Μπομπ θα μπορούσε να είναι ο σημερινός άνθρωπος του δήθεν ανεπτυγμένου κόσμου, που δουλεύει σκληρά αλλά όλο και κάποιος Σκρουτζ θα κάνει περικοπές. Τουλάχιστον στην ιστορία μας, οι περικοπές αφορούσαν μόνο το κάρβουνο για τη φωτιά...

  Αν ταυτιστείς λοιπόν με κάποιο ήρωα του έργου , τότε η πλοκή γίνεται ενδιαφέρουσα. Όμως το μαγικό στοιχείο που πρόσθεσε ο Ντίκενς στην ιστορία του είναι η πλήρης μεταστροφή του κακού πρωταγωνιστή. Αυτό που περιμένουμε όλοι με αγωνία είναι η επικράτηση του καλού και η ριζική αλλαγή στη σκέψη και τη συμπεριφορά όλων των αδίστακτων που μας περιβάλλουν. Σ’αυτό το σημείο, το όνειρο μας ζωντανεύει για λίγο και όσο αλλάζει χαρακτήρα ο Σκρούτζ τόσο φανταζόμαστε πόσος όμορφος θα ήταν ένας κόσμος χωρίς  παραδόπιστους,χωρίς κοινωνικές ανισότητες και αδικίες. Και αυτό το εύρημα του Ντίκενς , έδωσε διαχρονικότητα στο έργο του.

  Κάθε χρόνο λοιπόν , θα περιμένουμε να δούμε το Σκρουτζ να αλλάζει για να περάσει από το μυαλό μας η σκέψη «τι ωραία που θα ήταν αν ...»

  'Οσο για τα τρία φαντάσματα, θα πω ότι ήταν απολύτως απαραίτητα στην ιστορία γιατί κάθε ανατροπή – όπως αυτή στη συμπεριφορά του Σκρουτζ- χρειάζεται και τα κίνητρά της ή καλύτερα τα ερείσματά της. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον λειτούργησαν καταλυτικά στην μεταστροφή του ήρωα. Ο ίδιος θέλησε να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος , πήρε ένα μάθημα δηλαδή από τη δική του ιστορία. Δε τη λησμόνησε, δεν την παρερμήνευσε , δεν την προσάρμοσε σε μία νέα ιδεολογία που θα τον βόλευε. Πολύ απλά τη θυμόταν με ΟΛΕΣ τις λεπτομέρειες. Όπως πρέπει να αντιμετωπίζεται η πραγματική ιστορία, για να μην επαναλαμβάνονται λάθη του παρελθόντος και να μην ανασταίνονται «ιστορικά τέρατα»...

  Πιο πολύ όμως τον φόβισε το μέλλον... Ζοφερό, ασαφές στην αρχή αφού δεν κατάλαβε  για ποιό νεκρό μιλούσαν όλοι... Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ήταν αυτός, ήταν όμως πολύ αργά για να ανατρέψει την εξέλιξη των γεγονότων... Ευτυχώς η πένα του Ντίκενς έσωσε τον Σκρουτζ καθώς τον ξύπνησε από το φρικτό όνειρό του και του έδωσε την ευκαιρία να επανορθώσει. Με πράξεις, όχι με λόγια. Δυστυχώς για εμάς, δεν είμαστε ήρωες του Ντίκενς και οι δεύτερες ευκαιρίες  δε δίνονται πάντα τόσο εύκολα με ένα ξύπνημα από ένα κακό όνειρο. Το μόνο που μας απομένει είναι να δράσουμε , να αντιδράσουμε, για να φωτίσουμε λίγο αυτό το σκοτεινό μέλλον. Με τον ενθουσιασμό που δείχνει ο Σκρουτζ στις τελευταίες σκηνές του έργου, σα να ανακαλύπτουμε τον κόσμο από την αρχή.

                                      Καλά Χριστούγεννα!