ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ « Ο
πιστός φίλος»
Ο διδακτικός στόχος της ιστορίας είναι να
"καταγγείλει"την υποκρισία μέσα από
το παράδειγμα
του πλούσιουμυλωνά, που θεωρητικά είναι ο
πιστότερος φίλος του καλόψυχου αλλά αφελούς Χανς, ενώ στην πραγματικότητα κοιτάζει μόνο το συμφέρον του. Ο μυλωνάς προβάλλει στον εαυτό του και στους άλλους μια σειρά λογικοφανή
επιχειρήματα προκειμένου να παρουσιάσει ως γνησίως "φιλική" τη
συμπεριφορά τουαπέναντι στο μικρούλη Χανς.Η ιδέα στηρίζεται στην αντίθεση
μεταξύ αληθινού -πλαστού και παρουσιάζει την τριμερή δομή τουπαραμυθιού :
αρχή-μέση –τέλος
ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ σχηματικοί
(καλός/κακός) χωρίς άλλα ιδιαίτερα ατομικά χαρακτηριστικά. Χανς:
γενναιόδωρος,
καλοσυνάτος, ανιδιοτελής,αλτρουιστής,
εργατικός, ακούραστος να προσφέρειυπηρεσίες, αφελής.
Μυλωνάς:
ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ,εγωιστής, αχάριστος, όλο
παχιά λόγια, σκληρός, κυνικός, εκμεταλλευτής, πονηρός,συμφεροντολόγος,
μικρόψυχος, εκβιάζει ψυχολογικά, τον κάνει να νιώθει υποχρεωμένος για ένα δώρο
που δεν του έκανε τελικά ποτέ, όσο άχρηστο και αν του ήταν .
Ο αθώος Χανς ανυποψίαστος αφέθηκε να
λεηλατηθεί ή μάλλον να κατασπαραχθεί από τον Χιου, το μυλωνά, ο οποίος σιγά και
σταθερά τον απογύμνωνε από τα υπάρχοντά του με το πρόσχημα της φιλίας, του
έκλεψε την καρδιά, έγινε αίτιος του θανάτου του, προς τον οποίο ο καημένος ο
Χανς βάδισε για χάρη του φίλου του.Το
διήγημα αυτό φέρει όλα εκείνα που χαρακτηρίζουντον σπουδαίο Ιρλανδό
συγγραφέα, όπως λεπτή και μόλις διακρινόμενη ειρωνεία, παράπονο σαν κατακάθι,
λάμψεις καλοσύνης, λόγο άφθαστο και άφθαρτο, εικόνες τηςαληθινής ζωής, αγάπη
στον πάσχοντα, λατρεία στη φύση.
Αφηγητής:
δεν συμμετέχει
στα γεγονότα.
Αφήγηση:
γ΄ πρόσωπη
Αφηγηματικοί τρόποι:
Αφήγηση,
διάλογος και λίγοιμονόλογοι. Οι
διάλογοι βοηθούν στο να αποκαλυφθεί ηαντίθεση του καλού και του κακού που
κυριαρχεί σε όλο τοπαραμύθι: η αλήθεια και η υποκρισία.
Τόπος και χρόνος
είναι αόριστοι. Από τον τρόπο ζωής
των ηρώων και τις συνθήκες που επικρατούν καταλαβαίνουμε ότι είναι την
"παλιά εποχή". Ο χρόνος κυλάει γραμμικά,χωρίς αναδρομές στο παρελθόν.
Ο τόπος που διαδραματίζονται τα γεγονότα είναι επίσης αόριστος.
Γλώσσα:
απλή δημοτική,
Ύφος
απλό με
ειρωνικό τόνο.
Εκφραστικά μέσα:
Επίθετα μεταφορές και εικόνες
Το τραγικό τέλος της ιστορίας δεν είναι
χαρακτηριστικό γνώρισμα των
παραμυθιών που συνήθως έχουν happy
end. Διδάσκει ωστόσο ότι η συνεχής υποχωρητικότητα στις απαιτήσεις
των άλλων και η ευπιστία στη γνησιότητα των αισθημάτων τους, οδηγεί συχνά στην
αδιάντροπη εκμετάλλευση, την αναλγησία, την αχαριστία και την απανθρωπιά.Σκέψη
παράλογη, σχεδόν σουρρεαλιστική. Αντιστρέφει τη λογική παρουσιάζοντας τον εαυτό
του θύμα της"γενναιοδωρίας" του για ένα άχρηστο
καροτσάκι που ποτέ δεν έδωσε! Τώρα δεν έχει πώς να το
ξεφορτωθεί και παρουσιάζει τον εαυτό του ως αξιολύπητο για το γεγονός αυτό. Δεν
θα ξαναχαρίσει τίποτε ενώ ποτέ δεν χάρισε τίποτε!!.
Σταυρούλα Κοντράρου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου