ΟΙ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ Α' ΛΥΚΕΙΟΥ : ΓΛΩΣΣΑ (ΚΛΕΙΩ ΠΕΡΗΦΑΝΟΥ)

γλώσσα και διάλεκτοι

 Ορισμοί : γλώσσα είναι το σύνολο των λέξεων, ο γλωσσικός κώδικας, ο οποίος υπάρχει σε κάθε άνθρωπο( που τον μαθαίνει από την παιδική του ηλικία), σαν ένα είδος λεξικού. Διάλεκτος είναι ο ιδιαίτερος τρόπος ομιλίας του κάθε ανθρώπου, ο οποίος καθορίζεται από πολλούς παράγοντες, κυρίως γεωγραφικούς και κοινωνικούς.

 Αξία της γλώσσας : η γλώσσα αποτελεί την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και τα υπόλοιπα έμβια όντα. Ο άνθρωπος είναι το ομιλούν ζώο. Η ικανότητά του να αφομοιώνει τη γλώσσα της κοινωνικής ομάδας στην οποία βρίσκεται είναι εγγενής. Η αξία της λοιπόν για τον άνθρωπο είναι μεγάλη, γιατί μέσω αυτής :

                   I.       επικοινωνεί και συνεννοείται με το περιβάλλον του.

                II.      δίνει μορφή στη σκέψη του. Γλώσσα και σκέψη είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους.(«ουκουν διάνοια και λόγος ταυτόν» =βέβαια, γλώσσα και σκέψη είναι το ίδιο)

             III.       αντιλαμβάνεται και γνωρίζει τον κόσμο που τον περιβάλλει.

             IV.      πλουτίζεται ο συναισθηματικός του κόσμος.

                V.      εντάσσεται στην ανθρώπινη κοινωνία και κοινωνικοποιείται.

             VI.      αποκτά συνείδηση όχι μόνο του εαυτού του, αλλά  και της κοινωνίας.

          VII.      διαπλάθει το ήθος και την προσωπικότητά του

       VIII.      συντηρεί την παράδοση και τη μεταδίδει στις νεότερες γενιές, εξασφαλίζοντας τον ενιαίο πολιτισμικό χαρακτήρα της κοινωνίας.

 Γλώσσα και εθνική ταυτότητα : η ελληνική γλώσσα είναι άμεσα και άρρηκτα δεμένη με την εθνική μας ταυτότητα. Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα η γλώσσα μας είναι ο συνεκτικός κρίκος που ενώνει όλους τους Έλληνες. Η αδιάσπαστη ενότητά της φανερώνει τη δύναμη και την αυθεντικότητά της στο πέρασμα των αιώνων, αλλά και την αδιάσπαστη συνέχεια της φυλής μας. Αποτελεί στοιχείο αλλά και φορέα η ίδια πολιτισμού, αφού μ’ αυτή ο λαός μας δημιούργησε λογοτεχνία, θέατρο, φιλοσοφία, και το βασικό πόλο συσπείρωσης του Ελληνισμού, που απέτρεψε την αφομοίωση μας από άλλους λαούς. Βέβαια, η γλώσσα μας δεν έμεινε στατική, αλλά εμπλουτίστηκε με νέα στοιχεία, κράτησε και αφομοίωσε από τους λαούς που κατέκτησε και την κατέκτησαν ό,τι της χρειάστηκε. Παρόλ’ αυτά, μπόρεσε και διατήρησε τη φυσιογνωμία της αλώβητη.   

 Οι επιδράσεις που δέχτηκε και δέχεται σήμερα η δημοτική γλώσσα :

1.      στοιχεία από τις επαρχίες όλης της Ελλάδας.

2.      από τον απόδημο Μικρασιατικό Ελληνισμό.

3.      αποχρώσεις από τα Επτάνησα μέχρι και τον Πόντο και τον Καύκασο.

4.      από την καθαρεύουσα.

5.      από την Τουρκοκρατία.

6.      από άλλες γλώσσες.

Σήμερα η γλώσσα μας εξακολουθεί να δέχεται επιδράσεις από :

1.      από την τεχνολογία.

2.      την επιστήμη.

3.      από την πολιτική .

4.      από τα Μ. Μ. Ε.

5.      από άλλες γλώσσες (κυρίως σήμερα τα αγγλικά)

6.      από τη γλώσσα διαφόρων περιθωριακών ομάδων.

 Ωφελιμότητα των διαλέκτων : η ύπαρξη των γλωσσικών ιδιωμάτων είναι ωφέλιμη γιατί :

1.      εμπλουτίζει την κοινή γλώσσα με όρους από την αγροτική, την ναυτική ζωή κ.λ.π., τους οποίους δεν διαθέτει η αστική γλώσσα.

2.      τα ιδιώματα αποτελούν πολύτιμη πολιτιστική κληρονομιά, στην οποία εγγράφονται στοιχεία του λαϊκού (υλικού και πνευματικού) πολιτισμού μας.

  Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για βλαπτικότητα των ιδιωμάτων στην περίπτωση που η κατάχρησή τους θα εμπόδιζε την επικοινωνία των μελών μιας γλωσσικής κοινότητας ή που η προβολή τους θα εξυπηρετούσε κάποια τοπικιστικά ίσως συμφέροντα.

 Η γλώσσα των πολιτικών : οι πολιτικοί έχουν και αυτοί, όπως όλες οι κοινωνικές ομάδες, τη δική τους γλώσσα, τη δική τους διάλεκτο. Η γλώσσα αυτή θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεγμένη, και οι πολιτικοί ηγέτες να είναι προσεκτικοί στη χρήση της, πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει πολύ συχνά · άλλωστε έχει χαρακτηριστεί ως ξύλινη γλώσσα. Όμως είναι πολύ σημαντικό να ακούγεται από το στόμα του πολιτικού ηγέτη σωστά η γλώσσα (στην περίπτωση μας η ελληνική) :

1.      για λόγους διαπαιδαγώγησης του πολίτη ή εξοικείωσής του με την ορθή έκφραση.

2.      γιατί ευθύνη του πολιτικού απέναντι στη γλώσσα σημαίνει ευθύνη απέναντι στη σκέψη του πολίτη.

3.      επειδή σεβασμός προς τη γλώσσα σημαίνει ενίσχυση των μηχανισμών που καθιστούν τη σκέψη του πολίτη πιο παραγωγική.

4.      γιατί ενδυναμώνει την αμφισβητητική ικανότητα των πολιτών προς την ίδια την εξουσία.  

 Ο ρατσισμός της γλώσσας : είναι γνωστό ότι η ομιλία, το γλωσσικό ιδίωμα των κοινωνικών ομάδων, είναι διαφορετική από τόπο σε τόπο, από κοινωνία σε κοινωνία. Αυτό το φαινόμενο δημιουργεί ένα γλωσσικό ρατσισμό : οι άνθρωποι με διαφορετικό ιδίωμα, που διαφέρουν δηλαδή γλωσσικά από το υπόλοιπο σύνολο, αντιμετωπίζονται σαν ξένο σώμα. Γίνονται αντικείμενο σκωπτικών συμπεριφορών, απομονώνονται, περιθωριοποιούνται και πολλές φορές υποβιβάζεται η προσωπικότητά τους. Τα άτομα λοιπόν που διαφέρουν γλωσσικά αναγκάζονται να προσαρμοστούν στα διαφορετικά κοινωνικά δεδομένα, προκειμένου να αφομοιωθούν,  υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν και συχνά να έρθουν σε ρήξη με το προηγούμενο γλωσσικό και κοινωνικό τους περιβάλλον.  

Η κρίση της γλώσσας : τα τελευταία χρόνια γίνεται συχνά λόγος για κρίση της γλώσσας, η οποία εντοπίζεται : στο φτωχό λεξιλόγια, τη λιτή έκφραση, την αδυναμία ακριβούς διατύπωσης, τη χρήση «παραγλώσσας» με έντονα τα ξενόφερτα στοιχεία.

 Αίτια της κρίσης :

1.      οι συχνές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που ευνοεί την απομνημόνευση στείρας γνώσης και την εξειδίκευση.

2.      η κρίση της σύγχρονης κοινωνίας : τα άτομα ζουν απομονωμένα, μοναξιά των μεγαλουπόλεων. Η γλώσσα χρησιμοποιείται τυπικά, μόνο για να εξυπηρετήσει τις εντελώς απαραίτητες συναλλαγές.

3.      εμπορευματοποίηση της γλώσσας : χρήση της από τα Μ. Μ. Ε. και τη διαφήμιση που την περιορίζει στη μορφή του σλόγκαν. Δεν καλλιεργείται η αγάπη για το βιβλίο.

4.      καταναλωτισμός :ξένες επιγραφές, διαφημίσεις, υιοθέτηση ξένης κουλτούρας.

5.      τεχνολογική ανάπτυξη : γίνεται χρήση ξενόγλωσσης ορολογίας στις επιστήμες.

6.      σημαντικός είναι και ο οικονομικός παράγοντας : συνήθως αυτοί που έχουν πρόσβαση στην πολιτιστική ζωή είναι οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις.

7.      η κομματική συνθηματολογία και η ξύλινη γλώσσα των πολιτικών.

 Λύσεις :

1.      σταθερό εκπαιδευτικό σύστημα, οικονομική ενίσχυση της παιδείας, ανθρωπιστική και όχι τεχνοκρατική παιδεία, σωστή διδασκαλία της γλώσσας στα σχολεία.

2.      ίδρυση βιβλιοθηκών παντού.

3.      μείωση διαφημίσεων, καλλιέργεια της αγάπης για το βιβλίο, την ελληνική παράδοση και τη γλώσσα.

4.      συμβολή των πνευματικών ανθρώπων.

Κρίση της γλώσσας – λεξιπενία .

§   Ορισμός : κρίση της ελληνικής γλώσσας : η γλώσσα είναι ένας κοινωνικός θεσμός που μεταβάλλεται. Σήμερα στην Ελλάδα η γλώσσα αντί να εξελίσσεται, ,μαραζώνει. Πού εντοπίζεται αυτή η κρίση; Κυρίως στο φτωχό λεξιλόγιο (λεξιπενία), τη λιτή έκφραση, την αδυναμία ακριβούς διατύπωσης, στην παρείσφρηση ξενόφερτων στοιχείων.

§   Αιτίες του προβλήματος :

1.      οι συνεχείς εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις έχουν δημιουργήσει ένα ασταθές εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το οποίο βασίζεται στην απομνημόνευση και στην εξειδικευμένη γνώση.

2.      κρίση της κοινωνίας, που δε χρειάζεται τη γλώσσα. Ο σύγχρονος Έλληνας ζει απομονωμένος στις μεγαλουπόλεις, χωρίς δυνατότητες επικοινωνίας, μέσα στην ανωνυμία του πλήθους. Κατά συνέπεια, γίνεται χρήση της γλώσσας που εξυπηρετεί τις εντελώς απαραίτητες συναλλαγές.

3.      εμπορευματοποίηση της γλωσσικής έκφρασης : αφορά στη χρήση της γλώσσας από τα Μ.Μ.Ε., την έντονη παρουσία ξενόγλωσσων ταινιών, και τη λεξιλογική φτώχια των ελληνικών, ταινιών και σειρών. Δεν καλλιεργείται η αγάπη για το βιβλίο και δεν προβάλλονται ενημερωτικές και πολιτιστικές εκπομπές.

4.      η διαφήμιση έχει ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης, καθώς το σύνθημα είναι το κύριο μέσο μετάδοσης μηνυμάτων :η επικοινωνία γίνεται με συνθηματολογία, οι γλωσσικοί συνειρμοί περιορίζονται.

5.      η τεχνολογική ανάπτυξη δημιουργεί ειδικούς κώδικες επικοινωνίας με ξενόγλωσση ορολογία κυρίως στον επαγγελματικό χώρο π.χ. η γλώσσα όσων ασχολούνται με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές χρησιμοποιούν μια γλώσσα απολύτως τυποποιημένη και συμβατική.

6.      ξένες λέξεις εισάγονται και χρησιμοποιούνται στη χώρα μας(προφορική ομιλία, ξενόγλωσσες επιγραφές καταστημάτων, προϊόντα κ.α.)

7.      η επαφή μας με το δυτικό σύγχρονο πολιτισμό καλλιέργησε ένα είδος μιμητισμού.

§   Γλώσσα και σκέψη :  η γλώσσα και η σκέψη είναι αλληλένδετες : η γλώσσα προάγει τη σκέψη, αλλά και η σκέψη τη γλώσσα. Σήμερα οι άνθρωποι σκέφτονται με αριθμούς, δεν προβληματίζονται, δεν έχουν πνευματικές ανησυχίες. Η γλώσσα εξυπηρετεί μόνο τυπικές ανάγκες, καθώς δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία των ανθρώπων μεταξύ τους. Ο σημερινός Έλληνας δεν επικοινωνεί, αλλά επιτίθεται (π.χ. οδηγοί αυτοκινήτων, μαθητές, φοιτητές κ.α.), επομένως η γλώσσα έχει μετατραπεί σε ένα κώδικα επίθεσης και άμυνας, χωρίς κανένα νοηματικό πλούτο και με έντονο βωμολοχικό περιεχόμενο.

§   Λύσεις :

1.      προσφορά εκπαίδευσης – παιδείας :

α. σχεδιασμός μακρόχρονης εκπαιδευτικής πολιτικής, ώστε να δημιουργηθούν ουσιαστικά κέντρα γλωσσικών σπουδών.

β. η επαναφορά της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών να συνδυαστεί και με τον ανάλογο τρόπο διδασκαλίας, που να είναι συμβατός με τις σύγχρονες επιστήμες της διδακτικής(η επαφή των νέων με τη γλώσσα των προγόνων τους κρίνεται απαραίτητη, καθώς πλουτίζει το λεξιλόγιό τους, προσφέρει γνώση της καταγωγής των λέξεων που χρησιμοποιούν και αντίληψη του πρωταρχικού περιεχομένου τους).

γ. ό,τι μας περιβάλλει, μας «παιδεύει». Συνεπώς τα ερεθίσματα τα οποία θα πρέπει να  δέχεται ένας νέος από το εξωτερικό περιβάλλον, αποτελούν στοιχεία παιδευτικά. Άρα από το σχολείο ο νέος θα πρέπει να διδαχτεί να δέχεται το ποιοτικό και να απορρίπτει το ασυμβίβαστο.

2.      οικονομική ενίσχυση από την πολιτεία της παιδείας.

3.      να ιδρυθούν βιβλιοθήκες παντού, όχι μόνο μέσα στα σχολεία.

4.      μείωση των διαφημίσεων, καλλιέργεια της αγάπης για το βιβλίο, την ελληνική παράδοση και τη γλώσσα(η γλωσσική παράδοση ενός τόπου αποτελεί σημαντικό στοιχείο του πολιτισμού του, καθώς δηλώνει την καταγωγή και την εθνική μας ταυτότητα, αλλά και αποτελεί φορέα επίδρασης για τη σύγχρονη σκέψη. Ο Σαίξπηρ για παράδειγμα, πήρε στοιχεία από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα μπολιάζοντας μ’ αυτά την εποχή του).

5.      συμβολή των πνευματικών ανθρώπων του τόπου.

« Γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο. Να πολεμά κανείς για την πατρίδα του ή για την εθνική του γλώσσα, ένας είναι ο αγώνας : πάντα αμύνεσθαι περί πάτρης.»

                             ( Γ. Ψυχάρης)

Θέμα : η γλωσσομάθεια

J Ορισμός : γλωσσομάθεια είναι η γνώση πολλών γλωσσών. Ο άνθρωπος μπορεί να διατείνεται, να υποστηρίζει, ότι κατέχει μια γλώσσα, όταν είναι σε θέση να τη μιλά και να τη γράφει σωστά, γνωρίζοντας την προφορά, το λεξιλόγιο, τη σύνταξη και τους ιδιωματισμούς της.

J Οι λόγοι που είναι απαραίτητη η γλωσσομάθεια στην εποχή μας:

1.      η ανάπτυξη του τουρισμού και η καθιέρωση των ταξιδιών ως μέσου ψυχαγωγίας, επιβάλλουν τη γνώση ξένων γλωσσών, για να είναι δυνατή η επικοινωνία με τους άλλους λαούς.

2.      συμβάλλει στην ανάπτυξη της οικονομίας. Επιτρέπει το άνοιγμα των αγορών, τη μεγιστοποίηση της παραγωγής, τη βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων, λόγω του οικονομικού ανταγωνισμού. Δημιουργείται μια παγκόσμια αγορά.

3.      προσφέρει νέες θέσεις εργασίας. Δημιουργεί μια σειρά επαγγελμάτων, όπως δασκάλους ξένων γλωσσών.

4.      επιλύει καθημερινά προβλήματα. Η παγκοσμιοποίηση της ζωής απαιτεί επιστημονική, επαγγελματική και οικονομική διεθνή ενημέρωση.

5.      σε επαγγελματικό επίπεδο η γλωσσομάθεια επιτρέπει την προσέγγιση της ξένης βιβλιογραφίας και την επαφή με αλλόγλωσσους συναδέλφους.

6.      απότοκο του προηγούμενου είναι η ηθική πρόοδος του ατόμου, το οποίο εμπλουτίζει τις αξίες του, προωθεί την ειρήνη και τη δημοκρατία.

7.      η μελέτη της γλώσσας ενός λαού αποκαλύπτει και τον τρόπο σκέψης του.  Η κατανόηση των άλλων λαών αποτελεί ένα είδος πνευματικής ωφέλειας (γίνεται το άτομο κάτοχος της σοφίας, της σκέψης του άλλου λαού), και επιτρέπει τη συνειδητοποίηση των δικών μας ιδιαιτεροτήτων.

J Πότε πρέπει να ξεκινά η εκμάθηση ξένων γλωσσών : ο Μ. Τριανταφυλλίδης, και μαζί μ’ αυτόν και πολλοί άλλοι πνευματικοί άνθρωποι του καιρού μας, υποστηρίζει ότι η ξενόγλωσση παιδεία πρέπει να αρχίζει όταν δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την αλλοίωση της μητρικής γλώσσας του παιδιού. Ο Φάνης Ι. Κακριδής, προσδιορίζοντας με ακρίβεια αυτή τη χρονική στιγμή, ισχυρίζεται ότι η ηλικία των δώδεκα χρονών, δηλαδή όταν το παιδί πηγαίνει στο Γυμνάσιο, είναι η καταλληλότερη για την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας. Πρέπει λοιπόν το παιδί να έχει κατακτήσει καλά τη μητρική του γλώσσα, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος να εισαγάγει ξένα γλωσσικά στοιχεία σ’ αυτήν, τα οποία θα την παραμορφώσουν, θα μπερδέψουν την ορθογραφία, τη γραμματική και τη σύνταξη του προφορικού και του γραπτού του λόγου.

J Ο ρόλος της εκμάθησης ξένων γλωσσών στην εκπαίδευση της χώρας μας : η εκμάθηση των ξένων γλωσσών μπορεί, και πρέπει, να παίξει σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση της χώρας μας.

1.      το πιο σημαντικό εισόδημά μας είναι ο τουρισμός, δεδομένου ότι φιλοξενούμε κάθε χρόνο εκατομμύρια τουριστών.

2.      είμαστε μια ανοιχτή πολιτισμική κοινωνία, που προωθεί τις σχέσεις με άλλους λαούς.

3.       μη ξεχνάμε ότι ανήκουμε στη μεγάλη Ευρωπαϊκή κοινότητα, όπου τα σύνορα είναι ανοιχτά για όλους. Η γλωσσομάθεια λοιπόν μας είναι απαραίτητη και για να επικοινωνούμε με τους εταίρους μας.

4.      πολλοί Έλληνες πηγαίνουν για να ζήσουν και να εργαστούν στο εξωτερικό. Η εκμάθηση της ξένης γλώσσας είναι ζωτικής σημασίας. Αν δεν γνωρίζουν τη γλώσσα νιώθουν αποκλεισμένοι, περιθωριοποιημένοι και δεν ενσωματώνονται κοινωνικά. Πιθανόν να αντιμετωπίσουν και πρόβλημα επιβίωσης ή και εκμετάλλευσης από στυγνούς εργοδότες.

Τη φροντίδα για την εκμάθηση των ξένων γλωσσών έχει επωμιστεί η ιδιωτική εκπαίδευση. Ωστόσο η δημόσια εκπαίδευση πρέπει να αναλάβει αυξημένο ρόλο, ώστε η γλωσσομάθεια να γίνεται στο σχολείο ομαλά και αποτελεσματικά, γεγονός που μπορεί να έχει θετικές επιπτώσεις για την ποιότητα της εκπαίδευσης και τους ίδιους τους μαθητές :

1.      τα σχολεία θα μπορούν αν ενσωματώνουν ξενόγλωσσα προγράμματα για ένα μάθημα

2.      οι μαθητές θα μπορούν να χρησιμοποιούν παράλληλα με τα ελληνικά και ξενόγλωσσα βιβλία.

3.      θα μπορούν να μπαίνουν στο διαδίκτυο.

4.      να κάνουν συχνές πολιτιστικές ανταλλαγές με σχολεία του εξωτερικού (να επισκέπτονται και να φιλοξενούν μαθητές ξένων σχολείων).

J Οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την εκμάθηση και την κατανόηση μιας ξένης γλώσσας :

1.      η γνώση της δομής της γλώσσας, της γραμματικής και του συντακτικού που πρέπει να εφαρμόζονται απαρέγκλιτα(=χωρίς εκτροπή).

2.      πρέπει να γνωρίζει κανείς τη σημασία των λέξεων.

3.      πρέπει να γνωρίζει τις αλλοιώσεις που παθαίνει μια λέξη από τη συναρμολόγησή της με τις άλλες μέσα στη φράση.

4.      πρέπει να μιλά αλλά και να σκέφτεται διαφορετικά.

5.      πρέπει να κατανοήσει ότι η εξοικείωση της γλώσσας πραγματοποιείται με διαβαθμίσεις, ανάλογα με το σκοπό για τον οποίο μαθαίνει κανείς την ξένη γλώσσα (διαφορετική εξοικείωση έχει ο επιστήμονας και διαφορετική ο έμπορος).

6.      τέλος, είναι απαραίτητη όχι μόνο η γνώση της ομιλίας, αλλά και της γραφής.

J Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από τη γλωσσομάθεια :

1.      η αλλοτρίωση και υποδούλωση ενός λαού πραγματοποιούνται και μέσω της γλωσσικής αλλοτρίωσης, δηλαδή της αποξένωσης από την ίδια του τη γλώσσα.

2.      η εισβολή ξένων λέξεων στη γλώσσα μας είναι πλέον γεγονός. Ξένες λέξεις χρησιμοποιούνται και εκεί ακόμη που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ελληνικές και νοθεύουν το γλωσσικό μας πλούτο.

3.      ο μιμητισμός επεκτείνεται και στον ευρύτερο τρόπο ζωής.

4.      ο λαός απομακρύνεται από την παράδοση.

    Βέβαια όλα αυτά δεν ισχύουν, όταν κινούνται σε λογικό πλαίσιο και όταν η επαφή με άλλους πολιτισμούς μας προσφέρει στοιχεία που μπορούμε να τα αφομοιώσουμε δημιουργικά, έτσι ώστε να συνυπάρξουν με τα δικά μας και όχι να τα αντικαταστήσουν.

J Η  γλώσσα είναι άμεσα συνυφασμένη με την πατρίδα : πατρίδα ενός λαού είναι όχι μόνο η επικράτεια του έθνους, ο γεωγραφικός χώρος, αλλά κυρίως ο πολιτισμός του. Σ’ αυτόν πρωτεύουσα θέση κατέχει η εθνική γλώσσα :

1.      η εθνική γλώσσα εκφράζει το χαρακτήρα και την πνευματική φυσιογνωμία κάθε λαού. Κάθε λαός αποτυπώνει στη γλώσσα του τη σκέψη και τη νοοτροπία του, δημιουργώντας έτσι Παράδοση και Ιστορική συνέχεια. Γι’ αυτό και η γλώσσα δεν μένει στάσιμη, αλλά εξελίσσεται ανάλογα με τις μεταβολές που υφίσταται ο λαός αυτός. Η γλώσσα λοιπόν αποτελεί τον κύριο παράγοντα συνειδητοποίησης της εθνικής ταυτότητας και ομοιογένειας.

2.      σε περιόδους κρίσης η διατήρηση και η καλλιέργεια της γλώσσας αποτελεί παράγοντα επιβίωσής του. Μέσω της γλώσσας συνειδητοποιούν την καταγωγή, την κοινή ιστορική πορεία και ιδιαιτερότητά τους ως λαού(βλ. το κρυφό σχολειό).  

J Ο κίνδυνος για τις «αδύνατες» γλώσσες : είναι η συρρίκνωσή τους, η συντριβή τους υπό την πίεση των λεγόμενων «κυρίαρχων» γλωσσών. Είναι ο νόμος της φύσης, όπου πάντα το ασθενές υποχωρεί κάτω από την ισχύ του ισχυρού. Και στις κοινωνίες ισχύει το ίδιο:όταν συναντιούνται και συγκρούονται κυρίαρχες και αδύνατες γλώσσες είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συμβεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο.