Κ.ΔΗΜΟΥΛΑ

       ΒΑΣΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ Κ. ΔΗΜΟΥΛΑ

1)      Βιωματική ποίηση. Στα ποιήματά της ανασύρει βιώματα από το παρελθόν και περιστατικά της ζωής της.

2)      Αίσθηση του τραγικού. Οι ερωτήσεις και οι απορίες μένουν αναπάντητες αλλά ξυπνούν το φιλοσοφικό στοχασμό δίνοντας στα  ποιήματα μία αίσθηση τραγικότητας.

3)      Προσωποποιητική κίνηση της γλώσσας. Η προσωποποιητική κίνηση της γλώσσας γίνεται από τις έννοιες οι οποίες μεταφέρονται στον αναγνώστη σαν να ήταν υπαρκτα και ζωντανά όντα.

4)      Ποίηση-γρίφος/ Σιβυλλική ποίηση. Πυκνή ποίηση, πρωτότυπη, που αφήνει απορίες, γεμάτη αλληγορίες και αποφθέγματα.

5)      Εξομολογητική ποίηση. Εξομολογείται αγωνίες, συναισθήματα, υπαρξιακά ερωτήματα.

6)      Συστοιχίες εικόνων. Τα πράγματα που περιβάλλουν τον άνθρωπο μετατρέπονται σε εικόνες και αυτές εκφράζουν την ψυχική διάθεση του ατόμου.

7)      Η αίσθηση του χρόνου που φεύγει. Τα ποιήματά της διακατέχονται από την αίσθηση της φθοράς και των σημαδιών που αφήνει ο χρόνος στα σώματα και τις ψυχές.

8)      Σχήματα λόγου- Τρόπος γραφής. Με τα σχήματα λόγου απελευθερώνει τους συνειρμούς και ανατρέπει την εκφραστική συμβατότητα.

9)      Ιδιότυπη γλώσσα. Μεικτή γλώσσα, καθημερινές λέξεις μαζί με λέξεις της καθαρεύουσας, της τεχνολογίας και της αργκό. Τολμηρό λεξιλόγιο με νεολογισμούς, με αντίθετες ή ομόηχες λέξεις, με αμφισημίες και πολυσημίες.

10)  Εστίαση της ποιήτριας σε ασήμαντα, καθημερινά πράγματα-αντικείμενα, που τα μετασχηματίζει σε άποψη για τη ζωή και την καθημερινή ανθρώπινη μοίρα.

11)  Απόκρυψη των βιωμάτων της και παρουσίαση αυτών μέσα από αποφθέγματα και γνωμικά.

12)  Υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στη ύπαρξη και την ανυπαρξία, ανάμεσα στην απουσία νοήματος και τη νοσταλγία του. Η συνείδηση «συζητά» με τη μνήμη.

13)  Τηρεί τις αποστάσεις από το να προσδιορίσει το χώρο και το χρόνο, προτιμά μια σκόπιμη αοριστία, όπου δεν υπάρχει παρελθόν-παρόν-μέλλον, αλλά το μόνο που κυριαρχεί είναι το αίσθημα της απώλειας.

14)  Ξεκινά από κάτι συγκεκριμένο/υλικό και εξωτερικό και καταλήγει σε κάτι αφηρημένο και εσωτερικό. Αυτό το πετυχαίνει με δύο τρόπους: α) την τεχνική της πολλαπλασιαστικής ευαισθησίας, όπου ξεκινά από κάτι ασήμαντο, μια αφορμή και στη συνέχεια δημιουργεί ένα ολόκληρο ποίημα β) με την τεχνική της λυρικής, αφαίρεσης , όπου δημιουργεί ένα ποίημα ενώνοντας τον εξωτερικό και τον εσωτερικό κόσμο.

15)  Το ύφος των ποιημάτων είναι λιτό, πεζολογικό, άμεσο, πρωτότυπο, λυρικό χωρίς ρηχά συναισθήματα, προσωποποιεί αφηρημένες έννοιες / άψυχα αντικείμενα , χρησιμοποιεί λέξεις με πολλά διαφορετικά νοήματα, μετακινείται εύκολα από την κυριολεξία στη μεταφορά και το αντίθετο, μεταβαίνει από κάτι συγκεκριμένο σε κάτι αφηρημένο, από το γενικό στο ειδικό. Επιλέγει τον ελλειπτικό – αρηματικό λόγο.

16)  Το θεματικό μοτίβο της φωτογραφίας. Οι φωτογραφίες λειτουργούν ως μέσο που ξυπνούν τη μνήμη και δηλώνουν έντονα το αίσθημα της απώλειας, τη σύγκρουση ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία.