βία

26 Μαρτίου, 2013

Woman searching for food in the garbage. Piraeus, crossroad of George the first and Praxitelous, winter 1941-1942.

Έχω ένα παλιό σπίτι που το νοικιάζω σε μετανάστες. Μικρό σπίτι και κάπως σκοτεινό, με μια μεγάλη όμως αυλή γεμάτη λουλούδια και παιδικά όνειρα. Εκεί μεγάλωσα και πέρασα τα πρώτα μου χρόνια, μετά μετακομίσαμε και το σπίτι το νοικιάζαμε σε όποιον καταδεχόταν να περάσει το κατώφλι του, στην αρχή σε ντόπιους που έρχονταν στην πόλη απ’ το χωριό, μετά σε τσιγγάνους, την τελευταία δεκαπενταετία αποκλειστικά σε μετανάστες από την Αλβανία. Έφευγε ο ένας και το άφηνε στον επόμενο, που έφερνε σιγά σιγά την οικογένεια του και όταν το σπίτι γέμιζε παιδικές φωνές και κυνηγητά μετακόμιζαν αλλού και το παραχωρούσαν σε κάποιον άλλο ομοεθνή τους, σχεδόν από χέρι σε χέρι, χωρίς ενοικιαστήρια, μόνο στην εφορία πηγαίναμε μια φορά στα δύο χρόνια για να αλλάξουμε τα στοιχεία και στη ΔΕΗ. Τελευταία οι περισσότερες οικογένειες Αλβανών που γνωρίζω επιστρέφουν πίσω στην πατρίδα τους, τέλος τα μεροκάματα, τέλος οι δουλειές, κι αυτοί που άλλα ονειρεύτηκαν κάποτε, φορτώνουν τώρα έπιπλα και παιδιά που δεν μιλούν άλλη γλώσσα από τα ελληνικά σε φορτηγά κι επιστρέφουν. Μετά που ο μπαμπάς μου αρρώστησε από τα μνημόνια τη διαχείριση του σπιτιού την ανέλαβα αποκλειστικά εγώ και με τον τελευταίο ένοικο αναπτύξαμε και σχέση, πηγαίναμε που και που για καφέ ή στην παιδική χαρά με τα παιδιά του και μου ‘λεγε ωραίες ιστορίες από την Αλβανία και από πόλεις που δεν θα ταξιδέψω ποτέ, κάποιες φορές που δεν είχε να πληρώσει του ‘κανα και έκπτωση και αυτός μου ‘δινε για αντάλλαγμα από μια γλάστρα με τριαντάφυλλα. Κι ένα βράδυ μου τηλεφώνησε η παπαδιά του πρώτου ορόφου ότι ήρθε φορτηγό και να πάω να ελέγξω μην φύγει κρυφά με απλήρωτα νοίκια. Τον πρόλαβα την τελευταία στιγμή που στοίβαζε παιδικά καροτσάκια και ρούχα τυλιγμένα ανάκατα με παπούτσια, σεντόνια και κατσαρολικά. Χρωστούσε βέβαια νοίκια και απλήρωτους λογαριασμούς, όμως πως να κρατήσεις κακία σε κάποιον που σου ‘δωσε γλάστρες με τριαντάφυλλα, έκλαιγε κι αυτός, έκλαιγα κι εγώ, αυτός από ντροπή που κάποτε ήταν περήφανος και τώρα φεύγει στα κρυφά κι εγώ πάλι από ντροπή που έχω τόσο μίσος μέσα μου και το αφήνω να με τρώει.

.

Ήταν ένας άντρας από την Πολωνία που γνώρισα ένα απόγευμα που έβγαλα βόλτα τον σκύλο στο πάρκο («Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας» το ονόμασαν αν και αυτό ποτέ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των κατοίκων) κι από τότε τα λέγαμε που και που. Δεν ήξερα πολλά γι’ αυτόν, μόνο ότι τα βράδια έμενε στις υπόγειες τουαλέτες και τα απογεύματα που μύριζαν τα λουλούδια του πάρκου έβγαινε στην επιφάνεια της γης για τσιγάρο. Συνήθως καθόταν σε ένα παγκάκι στην άκρη του πάρκου και έπινε μπύρα σε μεγάλο κουτάκι από το Lidl. Γύρω στα σαρανταπέντε με οικογένεια και παιδιά στην πατρίδα, δεν ρώτησα ποτέ τι τον έφερε στις υπόγειες τουαλέτες, μου άρεσε όμως η παρέα του και καθόμασταν τα βράδια και μιλάγαμε όσο ο σκύλος έπαιζε με τα φιλαράκια του, μερικές φορές τον κερνούσα και μπύρα απ’ το περίπτερο κι αυτός μου εξιστορούσε για το δικό του σκύλο, τον Σταν, που μένει στην Πολωνία και του λείπει, μεγάλος σκύλος αυτός και τόσο σκανταλιάρης που χοροπηδάει πάνω στα έπιπλα και όταν έρχονται οι φίλοι του τον κλείνει στο δίπλα δωμάτιο για να τους αφήσει λίγο στην ησυχία τους. Ο σημερινός τίτλος στο εξώφυλλο της τοπικής εφημερίδας ήταν λιτός αλλά κατατοπιστικός: «Εστία μόλυνσης αποκάλυψε η πυρκαγιά στο Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας!». Αυτό μόνο και τίποτε άλλο, εστία μόλυνσης στο πάρκο, θαυμαστικό. Στις μέσα σελίδες μπορούσε να πληροφορηθεί κανείς ότι “οι άνδρες της πυροσβεστικής βρέθηκαν μπροστά σε δεκάδες σακούλες απορριμμάτων, σκουπίδια, στρώματα ύπνου, παπούτσια ακόμα κι ένα κρεβάτι (!) καθώς και άλλα άχρηστα υλικά, όταν λίγο πριν τις έξι το απόγευμα, κλήθηκαν να επέμβουν, μετά από τηλεφώνημα ότι από τις εγκαταλελειμμένες υπόγειες τουαλέτες έβγαινε πυκνός καπνός. Άμεσα έσπευσαν δύο πυροσβεστικά οχήματα και δέκα άνδρες που κατάφεραν γρήγορα να θέσουν υπό έλεγχο τη φωτιά πριν αυτή πάρει μεγαλύτερη έκταση. Με τροχό έκοψαν το λουκέτο της πόρτας και με μάσκες οξυγόνου, φακούς και κρατώντας μάνικες νερού εισήλθαν μέσα στις τουαλέτες. Κατά την είσοδο των ανδρών στις τουαλέτες, αρκετά ποντίκια μην αντέχοντας τον πυκνό καπνό και τον θόρυβο που δημιουργήθηκε ανέβηκαν τα σκαλιά και άρχισαν να τρέχουν γύρω από το πάρκο”. Το βιαστικό σημείωμα της εφημερίδας κατέληγε ότι σύμφωνα με αναφορές περιοίκων, εδώ και αρκετά χρόνια οι τουαλέτες χρησιμοποιούνται, ιδίως, τη νύκτα ως κατάλυμα. “Και όλα αυτά στο κέντρο της πόλης και σε ένα πάρκο στο οποίο καθημερινά κυκλοφορούν και παίζουν δεκάδες παιδιά…” Τα τελευταία αποσιωπητικά αναφέρονταν φυσικά στον άνθρωπο που ζούσε ανάμεσα σε ποντίκια και σκουπίδια, όμως οι γενναίοι άνδρες της πυροσβεστικής το μόνο που ανακάλυψαν ήταν μια εστία μόλυνσης. Έτσι, ο φίλος μου έχασε την ευκαιρία να διηγηθεί και στους υπόλοιπους περιοίκους του Πάρκου Ειρήνης και Φιλίας την ιστορία του σκύλου του, του Σταν, που μένει στην Πολωνία και χοροπηδάει πάνω στα έπιπλα.

..

Την τελευταία φορά που ανέβηκα στην Αθήνα, πριν μερικές εβδομάδες, είδα στο δρόμο μου κάπου στην Πανεπιστημίου ένα κορίτσι-σκύλο ξαπλωμένο πάνω σε ένα σκισμένο κομμάτι από χαρτόκουτο ΝΟΥΝΟΥ. Ήταν ένα κορίτσι στην εφηβεία, βρώμικο και εξαντλημένο και κοιμόταν μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο με τη μούρη στα βρώμικα πλακάκια, ξυπόλητο με μαύρες πατούσες και γδαρμένα γόνατα. Το κορίτσι πρέπει να βρισκόταν εκεί για πολλές ώρες, όμως οι περαστικοί προσπερνούσαμε γρήγορα σαν να ήταν φυσιολογικό το θέαμα, σαν να επρόκειτο για ένα σκύλο που έπαιρνε τον υπνάκο του κάτω από τον ανοιξιάτικο αττικό ουρανό. Τον τελευταίο καιρό έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους-σκύλους, για παράδειγμα ένα βροχερό πρωινό κρυφάκουσα κάποιον εργάτη στη γειτονιά που μιλούσε στο τηλέφωνο με το αφεντικό του και του έλεγε γιατί με αφήνεις να περιμένω σαν το σκύλο μέσα στη βροχή, έπειτα διάβασα ότι στις μέρες μας στα ψυχιατρεία δένουν πάλι τους ανθρώπους με αλυσίδες στα κάγκελα των κρεβατιών γιατί το προσωπικό είναι λίγο και δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Όμως το κορίτσι στην Πανεπιστημίου δεν ήταν σκύλος, ήταν απλά κορίτσι που κανονικά θα έπρεπε να κάνει ό,τι και τα υπόλοιπα κορίτσια στην εφηβεία, να στέλνει μηνύματα στο what’s up ή να μιλάει με τις φίλες της για αγόρια και να ονειρεύεται τη μέρα που θα φύγει για  σπουδές στη Θεσσαλονίκη και όλος ο κόσμος θα είναι δικός της.

.

Οι γιατροί είπαν ψέματα για εκείνο τον άντρα στη Στουρνάρη που πέθανε προχθές από ασιτία. Ο άντρας αυτός πέθανε από την πείνα, είχε δηλαδή να φάει πάρα πολλές μέρες, ίσως γιατί το φαΐ στο κέντρο αστέγων ποτέ δεν φτάνει για όλους ή γιατί ήταν ένας άνθρωπος πολύ περήφανος για να ζητήσει φαΐ, αυτό όμως είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ. Επειδή στην Ελλάδα πολλοί άνθρωποι πεινάνε, ακόμα και μικρά παιδιά, οι γιατροί συνιστούν την προσοχή μας και μας μαθαίνουν να εντοπίζουμε πότε κάποιος πεινάει. Η πείνα, μας λένε, οδηγεί σε καθυστερημένη ανάπτυξη τα μικρά παιδιά και σε αναιμία τους ενήλικες. Τα πόδια πρήζονται εξαιτίας της έλλειψης πρωτεϊνών, ενώ μειώνονται οι αντιστάσεις στις ασθένειες και την ίαση των τραυμάτων. Επίσης παρουσιάζεται προοδευτική αδυναμία του οργανισμού και δυσκολία στην κατάποση, που δεν επιτρέπει τη σωστή πρόσληψη τροφής. Την ίδια στιγμή, ποικίλα συμπτώματα (όπως αναιμία, χρόνια διάρροια, συρρίκνωση οργάνων όπως η καρδιά και οι πνεύμονες, υποθερμία, μυϊκή αδυναμία, δυσπεψία) και ασθένειες από την μειωμένη πρόσληψη θρεπτικών στοιχείων μπορεί να κάνουν την εμφάνισή τους. Συγκεκριμένα: μείωση βάρους, φούσκωμα στο στομάχι, αιμορραγία των ούλων, αναιμία, δυσκολία συγκέντρωσης, χλωμό πρόσωπο, ξηρό δέρμα, ζαλάδες, έντονη τριχόπτωση. Σε πιο προχωρημένες δε καταστάσεις παρατηρείται ανεπαρκής επούλωση τραυμάτων, αυξημένη συχνότητα λοιμώξεων, αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα, καθώς και ελαττωμένη ψυχολογική αντίσταση του ασθενούς και έλλειψη αισθήματος ζήλιας. Περισσότερο κινδυνεύουν από την πείνα τα παιδιά γιατί ο οργανισμός τους είναι αδύναμος και βρίσκεται στη φάση της ανάπτυξης. Χωρίς την κατάλληλη τροφή τα παιδιά δεν μπορούν να αναπτυχθούν όπως πρέπει. Αυτό φυσικά δεν πρέπει να το μάθουν οι βουλευτές μας γιατί δεν είναι σωστό να αφήνουμε το λαϊκισμό να μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο για την ανάπτυξη της χώρας.

Πηγή:  http://silentcrossing.wordpress.com